Bartoszewicz Dominik (1801–1851), pedagog, historyk, leksykograf. Pochodził z rodziny litewskiej herbu Pomian. Urodził się w r. 1801 w Jordanach, w powiecie wileńskim. Był bratem Zygmunta B., filologa i autora »Historji literatury polskiej«. Typowy to wychowanek Uniwersytetu Wileńskiego z jego najlepszej doby (ukończył tu studja celująco w r. 1820). Poświęciwszy się zawodowi nauczycielskiemu, przerzucany był z miejsca na miejsce; nauczał jęz. polskiego, łaciny i historji w gimnazjach w Międzyborzu, Żytomierzu, Winnicy, wreszcie w Liceum Krzemienieckiem (po Franc. Olędzkim od 1828 r.). W Winnicy zasłużył się przez uporządkowanie i spisanie bibljoteki gimnazjalnej, za co – jak i za staranną pracę nauczycielską – mianowany został przez rząd kolegjalnym sekretarzem (koleżskij sekretar). Dla użytku szkolnego układał kursy historji powszechnej i polskiej oraz teorji wymowy i gramatyki, wedle których wykładał; pozostawił je w rękopisach. Przygotowywał zdaje się do druku obszerniejszy podręcznik historji powszechnej, przedewszystkiem jednak studjował język rosyjski i inne słowiańskie. W Krzemieńcu był wysoko ceniony. W r. 1835 przeniósł się do Królestwa Kongr.; nauczał jęz. łacińskiego i historji powszechnej w gimnazjum wojewódzkiem w Warszawie, a od 1843 r. pełnił funkcje inspektora, a zarazem nauczyciela historji powszechnej w Instytucie Aleksandryjskim panien. Umarł w r. 1851. W piśmiennictwie zyskał nazwisko jako autor Słownika polsko-rosyjskiego (podług słownika polsko-niemieckiego J. K. Trojańskiego; w 2 tomach, W. 1841 i 1843), w którym wykazał przedewszystkiem rozległą i głęboką znajomość rosyjskiego, skutkiem czego Słownik B-a cieszy się do dziś zasłużoną popularnością.

Wójcicki Wł. K. w Enc. Orgel.; Rolle M., Ateny Wołyńskie, Lw. 1923, 51–52, 261.

Stanisław Łempicki